Λίγες μέρες μετά την αναβολή της δίκης των φασιστών, που επιτέθηκαν και μαχαίρωσαν κοντά στην καρδιά και στο στομάχι έναν Αφγανό πρόσφυγα, είναι η παγκόσμια ημέρα του μετανάστη. Η μέρα αυτή, λοιπόν, βρίσκει τους μετανάστες αντιμέτωπους με τις χειρότερες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούν στην χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Οι μετανάστες όντας το πιο καταπιεσμένο τμήμα των εργατών γίνονται και ο πρώτος στόχος της κυβέρνησης στα πλαίσια της «διάσωσης» της χώρας από την οικονομική κρίση όπως εκείνη ευαγγελίζεται. Εργάζονται, λοιπόν, με μισθούς πείνας, ανασφάλιστοι, κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας και χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα να παλέψουν για τα εργασιακά τους δικαιώματα.
Ταυτόχρονα ζουν κάτω από το καθεστώς της τρομοκρατίας. Καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της απέλασης και της επιστροφής στις χώρες τους, όπου σε πολλές περιπτώσεις είναι γνωστό ότι κινδυνεύει ακόμα και η ζωή τους, καθώς πολλοί από αυτούς είναι πολιτικοί πρόσφυγες (αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές των πολέμων που διεξάγουν ή είναι αναμεμιγμένες οι Δυτικές χώρες στα Βαλκάνια, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική) στους οποίους δεν έχει δοθεί πολιτικό άσυλο μιας και στη χώρα μας δίνεται μόνο στο 1% των αιτούντων κάθε χρόνο. Ποσοστό που συγκριτικά με αυτά των άλλων ευρωπαϊκών χωρών (της Γερμανίας αγγίζει το 50%) αποτελεί θλιβερό ευρωπαϊκό ρεκόρ. Πολλοί από αυτούς καταλήγουν να στοιβάζονται μαζικά σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε άθλιες συνθήκες όπου δεν τους παρέχεται καμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σε πολλές περιπτώσεις δεν τους καλύπτουν ακόμα και τις ανάγκες σε φαγητό και νερό.
Η καταπάτηση κάθε ανθρωπίνου δικαιώματός τους φαίνεται και στην πρόσβαση που έχουν στις κοινωνικές παροχές. Αν και, όπως κάθε Έλληνας, πληρώνουν τους έμμεσους φόρους προς το κράτος (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι σε τσιγάρα, ποτά, καύσιμα κλπ) που αποτελούν και το μεγαλύτερο μέρος της φορολογίας, συμβάλλοντας στην οικονομική ενίσχυση του, εκείνο δεν τους επιστρέφει απολύτως τίποτα. Τα παιδιά μεταναστών δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα στη μόρφωση, το κράτος δεν τους παρέχει καμία μορφή περίθαλψης και τους αφήνει αβοήθητους στον αγώνα με την εργοδοσία καθιστώντας τους επισφαλείς και τελείως ευάλωτους.
Φυσικά στα ίδια πλαίσια κυμαίνονται και τα νομικά τους δικαιώματα. Κάθε Έλληνα πολίτη η παραβατικότητά του θα πρέπει να αποδειχτεί σε δικαστήριο ενώ για τον μετανάστη αυτό δεν ισχύει. Αρκεί μόνο η καταγγελία για οτιδήποτε, και απελαύνεται χωρίς να του δοθεί το δικαίωμα της απολογίας, είτε είναι ένοχος είτε αθώος. Συνάμα τα παιδιά μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα πολλές φορές δεν έχουν την δυνατότητα να λάβουν ούτε το πιστοποιητικό γέννησης και καταλήγουν άνθρωποι χωρίς πατρίδα καθώς στην χώρα των γονιών τους δεν μπορούν να αναγνωριστούν αλλά ούτε και στην Ελλάδα.
Επίσης, στα πλαίσια της ακροδεξιάς προπαγάνδας αλλά και στα προνόμια που η ελληνική κυβέρνηση παρέχει στις ακροδεξιές ομάδες, οι μετανάστες γίνονται θύματα τυφλής ρατσιστικής βίας και πολλοί από αυτούς καταλήγουν με σοβαρά τραύματα στο νοσοκομείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα αλλεπάλληλα πογκρόμ που γίνονται στις περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας ή η πλατεία Αττικής. Και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, όμως, παίζουν σημαντικό ρόλο καθώς πολλές φορές οι μετανάστες γίνονται θύματα της βίας και των ίδιων αλλά και επειδή εσκεμμένα συγκαλύπτουν τέτοιου είδους επιθέσεις και σπάνια θα προχωρούν στη σύλληψη των υπεύθυνων.
Και φυσικά ευθύνη έχουν και οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Παρουσιάζουν τους μετανάστες μέσα από τα ΜΜΕ ως η πηγή κάθε κακού και η πολιτική τους βασίζεται πάνω σε αυτή τη θεωρία. Γι’ αυτούς η αύξηση της ανεργίας δημιουργείται από τη μαζική εισροή μεταναστών. Η πτώση των ημερομισθίων οφείλεται στα φθηνά εργατικά χέρια τους και όχι στην εκμετάλλευση απ΄ τη μεριά της εργοδοσίας, το κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων προκαλείται από τους πλανόδιους μικροπωλητές και όχι από τη συστηματική ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρήσεων. Και φυσικά η εγκληματικότητα αυξάνεται από την παρουσία των μεταναστών και όχι από την εξαθλίωση στην οποία οδηγούν τον λαό μέρα με την μέρα.
Χρέος μας, λοιπόν, ως μελλοντικοί εκπαιδευτικοί, είναι να εξαλείψουμε στο βαθμό που μπορούμε τα φαινόμενα του ρατσισμού, ξεκινώντας από το Πανεπιστήμιο και καταλήγοντας αργότερα στις τάξεις διδασκαλίας. Να προάγουμε την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, την αξία της διαφορετικότητας και την ανάγκη της αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων. Είναι άλλωστε πια ξεκάθαρο ότι τους μόνους που συμφέρει αυτή η εκμετάλλευση είναι τους εργoδότες και την κυβέρνηση. Και όταν η εκμετάλλευση δεν έχει όρια, η αντίσταση δεν πρέπει να έχει σύνορα!
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ..
..ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου