Για το νέο νόμο πλαίσιο

Νόμος Πλαίσιο: Η προέκταση της συνθήκης της Μπολόνια!
«Η σημερινή δημόσια εκπαίδευση λειτουργεί όπως μια προβληματική εταιρία που παράγει προϊόντα τα οποία δεν έχουν ζήτηση.Αντί να παράγει παιδεία το κράτος θα μπορούσε να την αγοράζει από μη κρατικούς φορείς.Θα ήταν καλύτερα το κράτος να ζητήσει αυτές τις υπηρεσίες από ιδιώτες.»
Γ. Παπανδρέου, 12 Φεβρουαρίου 2001
Από την παραπάνω δήλωση είναι εμφανές πώς οι αλλαγές που προσπαθεί να περάσει ηΑ.Διαμαντοπούλου στην Ανώτατη Εκπαίδευση δεν είναι κάτι καινούργιο.Το «νομοσχέδιο έκτρωμα» το οποίο πρόκειται να κατατεθεί στη Βουλή, προσπαθεί ουσιαστικά να καταργήσει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο το οποίο ξέρουμε, ειδικά σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης και εργασικακής επισφάλιας. Οι ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση έχουν ήδη ξεκινήσει με την μείωση συγγραμμάτων καθώς και τη μείωση της χρηματοδότησης, ακόμα και στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας, όπως το δικό μας. Βέβαια όλα αυτά είναι η συνέχεια της διαδικασίας υλοποίησης ενός σχεδίου, η εφαρμογή του οποίου δρομολογείται τα τελευταία 10 χρόνια με την υπογραφή της Συνθήκης της Μπολόνια από τον τότε πρωθυπουργό κ. Σημίτη.
Ουσιατικά η Συνθήκη της Μπολόνια επικεντρώνεται σε τρία κύρια σημεία, τα οποία προφανώς βρίσκονται και στο «καινούριο» νομοσχέδιο.Τα σημεία αυτά είναι η ανταγωνιστικότητα στο σύστημα εκπαίδευσης και έρευνας, η κινητικότητα φοιτητών στα διάφορα πανεπιστήμια και η απασχολησιμότητα των αποφοίτων. Η ανταγωνιστικότητα έγκειται στο γεγονός ότι τείνει να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις που ανταγωνίζονται προσπαθώντας να προσελκύσουν πελάτες-φοιτητές πουλώντας την έρευνά τους. Είναι προφανές ότι βάσει αυτού αλλάζει και ο τρόπος χρηματοδότησης τους καθώς τα πανεπιστήμια θα πρέπει να στραφούν στα ιδιωτικά κεφάλαια για να εξασφαλίσουν τους πόρους τους. Η κινητικότητα ,από την άλλη, προϋποθέτει τη διάσπαση των πτύχιων, το οποίο σημαίνει ότι δεν θα υπαρχει ενιαίο πρόγραμμα σπουδών αλλά ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα που οι φοιτητές θα καλούνται να επιλέξουν μαθήματα βάσει της ζήτησης που έχει η αγορά. Αποτέλεσμα όλων αυτών λοιπόν είναι να «διακυβέβεται» η απασχολησιμότητα των αποφοίτων καθώς καλούνται να βρούν μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά βάσει του «συγκεκριμένου» προγράμματος σπουδών που ακολούθησαν. Ακόμα στη μετέπειτα επαγγελματική τους πορεία, λόγω ακριβώς της ακραίας εξειδίκευσης, είναι πολύ πιθανό να χρειαστούν περαιτέρω κατάρτηση που θα κλιθούν να «αγοράσουν» καθώς δεν θα προσφέρεται από το πανεπιστήμιο.
Όπου έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί η συνθήκη της Μπολόνια βρήκε αντίσταση, όπως στη Γερμανία,στη Γαλλία,στην Αυστρία και την Αγγλία. Την ίδια αντίσταση πρέπει να βρεί και εδώ η Α.Διαμαντοπούλου καθώς προσθέτει και άλλες αλλαγές όπως εισαγωγή σε σχολές και όχι σε τμήματα, οι συγχωνεύσεις σχολών , οι αλλαγές στη διοίκηση κ.α. Αυτές οι αλλαγές μας αφορούν όλους, δεν είναι κάτι πλασματικό αλλά κατί που σύντομα θα κλιθούμε να αντιμετωπίσουμε τόσο σε φοιτητικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.