Η βία κατά των γυναικών είναι ένα καθημερινό φαινόμενο και αποτελεί μια από τις πιο σοβαρές καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι εξαπλωμένη σε όλο τον κόσμο έχοντας επιπτώσεις στη σωματική και συναισθηματική υγεία των γυναικών, απειλώντας την οικονομική τους ασφάλεια και στις χειρότερες περιπτώσεις αποτελεί απειλή για τη ζωή, όταν γυναίκες δολοφονούνται ή αυτοκτονούν από απελπισία.
Σε συνθήκες όξυνσης της οικονομικής ύφεσης και της κοινωνικής κρίσης όπως αυτές της χρονικής περιόδου που βρισκόμαστε, σε συνδιασμό με το πλαίσιο της πατριαρχικής δομής της οικογένειας, εντείνονται οι ανισότητες και δημιουργείται χώρος ανάπτυξης της βιας.Τα στατιστικά στοιχεία για την χώρα μας δείχνουν ότι η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών. Σε επίπεδο, επίσης, εργασιακής βίας παρατίθεται σε έκθεση της UNICEF ένας μακρύς κατάλογος τύπων βίας που ασκούνται εναντίον των γυναικών, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα.
Οι πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων έως τώρα αλλά και η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης αφήνει εντελώς απροστατεύτο το γυναικείο φύλο. Μέχρι και το 2006 δεν υπήρχε κανένα ειδικό νομικό πλαίσιο για την κακοποίηση των γυναικών αλλά και όταν αυτό ορίστηκε στην πράξη δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σε ότι αφορά την ενδοοικογενειακή βία, η συντριπτική πλειοψηφία των θυτών απολαμβάνει μία ασυλία, μία ιδιότυπη ατιμωρησία, η οποία προκύπτει από την ισχυρή και ηθικά νομιμοποιημένη αντίληψη ότι ο άνδρας έχει κυριαρχικό δικαίωμα πάνω στη γυναίκα.
Ταυτόχρονα με πρόφαση την οικονομική κρίση η κυβερνηση μειώνει δραματικά τα κονδύλια για την κοινωνική πολιτική. Η δημιουργία ξενώνων φιλοξενίας γυναικών-θυμάτων βιας στις πρωτεύουσες των περιφερειών, η επιμόρφωση των στελεχών για τα Συμβουλευτικά Κέντρα και τους Ξενώνες, καθώς και η συνεργασία με άλλους φορείς είναι προγράμματα που προβλέπονται στο χρηματοδοτικό πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2007-2013 και αν και βρισκόμαστε στο τέλος του 2011 δεν έχουν εφαρμοστεί στο ελάχιστο καθώς το ασφυκτικό και αντιφατικό νομικό πλαίσιο εμποδίζει την αξιοποίησή τους. Το μόνο το οποίο έχει στη διάθεση της μια κακοποιημένη γυναίκα για στήριξη είναι η γραμμή SOS εθνικής εμβέλειας, που είναι απολύτως αναγκαία αλλά όχι ικανή για να την βοηθήσει να απεμπλακεί από τέτοιες καταστάσεις.
Επίσης, μέσα στην συνολικότερη αντιλαική πολιτική της κυβέρνησης όπου το κράτος πρόνοιας αποδιοργανώνεται και κάθε εργασιακό και κοινωνικό κεκτημένο χάνεται η γυναίκα βρίσκεται περισσότερο εκτεθειμένη από ποτέ όσων αφορά τα εργασιακάς της δικαιώματα. Το ποσοστό ανεργίας των γυναικών σχεδόν αγγίζει το 21% εκεί που το ποσοστό ανεργίας του ανθρώπινου δυναμικού φτάνει στο 17% με βάση τα στατιστικά και κάθε γυναίκα αναγκάζεται να παλεύει μόνη της με τον εργοδότη της καθώς για εκείνον είναι πρόβλημα το ότι μπορεί να είναι παντρεμένη ή να έχει παιδιά και πολλές φορές της αρνείται την άδεια και το επίδομα μητρότητας. Σε περιπτώσεις εγκυμοσύνης κινδυνεύει να χάσει την δουλειά της καθώς επίσης και όταν επιλέγει την απεργία ως μέσω πίεσης και διαμαρτυρίας για τις συνθήκες εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα βιας ψυχολογικής αλλά και σωματικής από πλευράς εργοδότη είναι η περίπτωση της μετανάστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα η οποία τιμωρήθηκε από τον εργοδότη της επειδή έκανε συνδικαλισμό στο χώρο εργασίας και παραλίγο να χάσει την ζωή της όταν την έλουσε με βιτριόλι.
Οι δυσκολίες όμως των γυναικών δεν τελειώνουν εδώ καθώς οι γυναίκες καλούνται να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους όχι μόνο ως εργαζόμενες αλλά και ως σύντροφοι, νυκοκοιρές και μητέρες. Υποχρεώνονται λοιπόν να είναι καλές σύζυγοι και μητέρες όπως ορίζουν τα πρότυπα και οι απαιτήσεις της κοινωνίας και ταυτόχρονα να δουλεύουν με επισφαλείς σχέσεις εργασίας όπως η κυβέρνηση τους επιβάλλει αφαιρώντας τους κάθε δικαίωμα και οδηγώντας τες στην εξαθλίωση.
Οφείλουμε, λοιπόν, ως νέα γενιά με ιδανικά και ως μελλοντικοι παιδαγωγοί να ανατρέψουμε τα στερεοτύπα που ταλανίζουν χρόνια την κοινωνία μας, να υπερασπιστούμε τις γυναίκες που γίνονται θύματα βίας των αντρών, των εργοδοτών τους και της πολιτικής της ίδιας της κυβέρνησης και να σταθούμε στο πλευρό τους δείχνοντας τους την αλληλεγγύη μας. Γιατί τα προβλήματα των γυναικών είναι προβλήματα όλης της κοινωνίας. Γιατί ο αγώνας για ισότητα των φύλων και ο αγώνας αναντίον της βίας λόγω φύλου είναι άρρηκτα δεμένος με ολους τους αγώνες και δεν πρέπει να παραγκωνιστεί όπως και κάθε αγώνας για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιώματων.
ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ.
ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΣΙΩΠΗ.
Σε συνθήκες όξυνσης της οικονομικής ύφεσης και της κοινωνικής κρίσης όπως αυτές της χρονικής περιόδου που βρισκόμαστε, σε συνδιασμό με το πλαίσιο της πατριαρχικής δομής της οικογένειας, εντείνονται οι ανισότητες και δημιουργείται χώρος ανάπτυξης της βιας.Τα στατιστικά στοιχεία για την χώρα μας δείχνουν ότι η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών. Σε επίπεδο, επίσης, εργασιακής βίας παρατίθεται σε έκθεση της UNICEF ένας μακρύς κατάλογος τύπων βίας που ασκούνται εναντίον των γυναικών, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα.
Οι πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων έως τώρα αλλά και η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης αφήνει εντελώς απροστατεύτο το γυναικείο φύλο. Μέχρι και το 2006 δεν υπήρχε κανένα ειδικό νομικό πλαίσιο για την κακοποίηση των γυναικών αλλά και όταν αυτό ορίστηκε στην πράξη δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σε ότι αφορά την ενδοοικογενειακή βία, η συντριπτική πλειοψηφία των θυτών απολαμβάνει μία ασυλία, μία ιδιότυπη ατιμωρησία, η οποία προκύπτει από την ισχυρή και ηθικά νομιμοποιημένη αντίληψη ότι ο άνδρας έχει κυριαρχικό δικαίωμα πάνω στη γυναίκα.
Ταυτόχρονα με πρόφαση την οικονομική κρίση η κυβερνηση μειώνει δραματικά τα κονδύλια για την κοινωνική πολιτική. Η δημιουργία ξενώνων φιλοξενίας γυναικών-θυμάτων βιας στις πρωτεύουσες των περιφερειών, η επιμόρφωση των στελεχών για τα Συμβουλευτικά Κέντρα και τους Ξενώνες, καθώς και η συνεργασία με άλλους φορείς είναι προγράμματα που προβλέπονται στο χρηματοδοτικό πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2007-2013 και αν και βρισκόμαστε στο τέλος του 2011 δεν έχουν εφαρμοστεί στο ελάχιστο καθώς το ασφυκτικό και αντιφατικό νομικό πλαίσιο εμποδίζει την αξιοποίησή τους. Το μόνο το οποίο έχει στη διάθεση της μια κακοποιημένη γυναίκα για στήριξη είναι η γραμμή SOS εθνικής εμβέλειας, που είναι απολύτως αναγκαία αλλά όχι ικανή για να την βοηθήσει να απεμπλακεί από τέτοιες καταστάσεις.
Επίσης, μέσα στην συνολικότερη αντιλαική πολιτική της κυβέρνησης όπου το κράτος πρόνοιας αποδιοργανώνεται και κάθε εργασιακό και κοινωνικό κεκτημένο χάνεται η γυναίκα βρίσκεται περισσότερο εκτεθειμένη από ποτέ όσων αφορά τα εργασιακάς της δικαιώματα. Το ποσοστό ανεργίας των γυναικών σχεδόν αγγίζει το 21% εκεί που το ποσοστό ανεργίας του ανθρώπινου δυναμικού φτάνει στο 17% με βάση τα στατιστικά και κάθε γυναίκα αναγκάζεται να παλεύει μόνη της με τον εργοδότη της καθώς για εκείνον είναι πρόβλημα το ότι μπορεί να είναι παντρεμένη ή να έχει παιδιά και πολλές φορές της αρνείται την άδεια και το επίδομα μητρότητας. Σε περιπτώσεις εγκυμοσύνης κινδυνεύει να χάσει την δουλειά της καθώς επίσης και όταν επιλέγει την απεργία ως μέσω πίεσης και διαμαρτυρίας για τις συνθήκες εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα βιας ψυχολογικής αλλά και σωματικής από πλευράς εργοδότη είναι η περίπτωση της μετανάστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα η οποία τιμωρήθηκε από τον εργοδότη της επειδή έκανε συνδικαλισμό στο χώρο εργασίας και παραλίγο να χάσει την ζωή της όταν την έλουσε με βιτριόλι.
Οι δυσκολίες όμως των γυναικών δεν τελειώνουν εδώ καθώς οι γυναίκες καλούνται να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους όχι μόνο ως εργαζόμενες αλλά και ως σύντροφοι, νυκοκοιρές και μητέρες. Υποχρεώνονται λοιπόν να είναι καλές σύζυγοι και μητέρες όπως ορίζουν τα πρότυπα και οι απαιτήσεις της κοινωνίας και ταυτόχρονα να δουλεύουν με επισφαλείς σχέσεις εργασίας όπως η κυβέρνηση τους επιβάλλει αφαιρώντας τους κάθε δικαίωμα και οδηγώντας τες στην εξαθλίωση.
Οφείλουμε, λοιπόν, ως νέα γενιά με ιδανικά και ως μελλοντικοι παιδαγωγοί να ανατρέψουμε τα στερεοτύπα που ταλανίζουν χρόνια την κοινωνία μας, να υπερασπιστούμε τις γυναίκες που γίνονται θύματα βίας των αντρών, των εργοδοτών τους και της πολιτικής της ίδιας της κυβέρνησης και να σταθούμε στο πλευρό τους δείχνοντας τους την αλληλεγγύη μας. Γιατί τα προβλήματα των γυναικών είναι προβλήματα όλης της κοινωνίας. Γιατί ο αγώνας για ισότητα των φύλων και ο αγώνας αναντίον της βίας λόγω φύλου είναι άρρηκτα δεμένος με ολους τους αγώνες και δεν πρέπει να παραγκωνιστεί όπως και κάθε αγώνας για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιώματων.
ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ.
ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΣΙΩΠΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου