Εδώ και ενάμιση χρόνο η κοινωνία βρίσκεται στην πιο δύσκολη κοινωνικό-πολιτική κατάσταση των τελευταίων δεκαετιών. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με ΕΕ-ΔΝΤ, εκμεταλλευόμενη το υψηλό δημόσιο χρέος και κυρίως την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, έχει προβεί σε αλλεπάλληλα χτυπήματα κατά του λαού. Απορύθμισε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μείωσε μισθούς και συντάξεις, προχώρησε σε επιβολή υψηλών φόρων (χαράτσια της ΔΕΗ κλπ), έφτασε το ποσοστό ανεργίας στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων χρόνων που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια το λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.
Τον τελευταίο μήνα, υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, την απεργία 19-20 Οκτώβρη αλλά και την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, το πολιτικό σύστημα αναγκάστηκε να αναδιαταχθεί, οι αστικές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν πλήρως, αδιαφορώντας ακόμα και για τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, προκειμένου να περάσει η νέα δανειακή σύμβαση και να πάει ένα βήμα παρά πέρα η υλοποίηση των μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μια δανειακή σύμβαση που επιβάλλει τα σκληρότερα μέτρα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Ο διορισμένος, τεχνοκράτης, Λουκάς Παπαδήμος, δηλώνει ότι η κυβέρνηση του θα επιβάλλει όσο σκληρά μέτρα κι αν χρειαστεί χάριν της ανταγωνιστικότητας προμηνύοντας μαζικές απολύσεις στο χώρο του δημοσίου τομέα, αύξηση της ήδη υψηλής φορολογίας, ακόμα μεγαλύτερη μείωση μισθών και συντάξεων καθώς και ραγδαία αύξηση του ποσοστού ανεργίας,δηλαδή, ουσιαστικά τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.
Απέναντι όμως σε όλα αυτά δίνονται τον τελευταίο χρόνο μικρές και μεγάλες μάχες, νικηφόρες και μη. Αγώνες όπως αυτοί της Κερατέας, των 300 μεταναστών απεργών πείνας, του κινήματος των πλατεών κλπ δείχνουν την ανάγκη για ανατροπή αυτής της πολιτικής. Τους τελευταίους δύο μήνες, μάλιστα, εργαζόμενοι και όχι μόνο δίνουν μεγάλες μάχες και προχωρούν σε κινητοποιήσεις που δεν έχουμε ξαναδεί εδώ και 3 δεκαετίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν η 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση που νέκρωσε το κέντρο της Αθήνας για 2 μέρες, οι μαζικές καταλήψεις σε χώρους εργασίας και υπουργεία, οι καταλήψεις φοιτητών και μαθητών σε σχολεία και σχολές τον Σεπτέμβρη, οι πρωτοβουλίες κατοίκων που ανάγκασαν πολλούς δήμους να πάρουν αποφάσεις κατά της πληρωμής των χαρατσιών και που πραγματοποίησαν καταλήψεις σε κτίρια της ΔΕΗ καθώς και η μεγάλη απεργία των εργαζόμενων στα Χαλυβουργία. Οι αγώνες αυτοί δείχνουν ότι υπάρχει πια σε πλατιά κομμάτια του λαού η αντίληψη ότι είναι αναγκαίος ένας συνολικός πολιτικός αγώνας που θα βάλει στο στόχαστρο το σύνολο του πολιτικού συστήματος.
Ως φοιτητές είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και βιώνουμε όλη αυτή την καταστρεπτική πολιτική σε όλες της τις εκφάνσεις. Οφείλουμε, λοιπόν, να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους κοινωνικούς αγώνες, να στηρίζουμε και να συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις εργαζομένων κλπ καθώς είναι πια ξεκάθαρο ότι κανένα δικαίωμα, καμία βελτίωση στο επίπεδο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αλλάξει συνολικά η κατάσταση, αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση και η τρόικα.
Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να οργανώνουμε και τους δικούς μας αγώνες. Ο νόμος Διαμαντοπούλου έχει ψηφιστεί, ένας κύκλος φοιτητικών κινητοποιήσεων έχει ολοκληρωθεί και καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της εφαρμογής του νόμου. Ήδη βιώνουμε τη μείωση συγγραμμάτων στα μαθήματα μας, τη δραματική μείωση της χρηματοδότησης του ΕΚΠΑ κατά 80% και τη μείωση των επιλεγόμενων και κυμαινόμενων μαθημάτων ως αποτέλεσμα αυτής. Επίσης από μέρα σε μέρα περιμένουμε το κλείσιμο της πανεπιστημιακής μας λέσχης που βρίσκεται στην Ιππο-κράτους 15 αφού ο πρύτανης του ΕΚΠΑ δήλωσε ότι το ίδρυμα αδυνατεί να καλύψει της οικονομικές ανάγκες του κτιρίου.
Δεν είναι όμως μόνο το ΕΚΠΑ που αντιμετωπίζει την εφαρμογή του νόμου. Η εφαρμογή του Καλλικράτη στα ΤΕΙ βρίσκεται σε εξέλιξη με εκατοντάδες φοιτητές και εργαζόμενους να μένουν μετέωροι χωρίς να δίνεται καμμία λύση στα πραγματικά προβλήματα που δημιουργεί η συγχώνευση και η κατάργηση των τμημάτων. Ταυτόχρονα σε πολλές σχολές και τμήματα η δωρεάν στέγαση έχει καταργηθεί και οι φοιτητές κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο. Ενώ σε τμήματα όπως αυτα του ΕΜΠ οι φοιτητές δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των μαθημάτων τους καθώς ένα σύγγραμμα ανά μάθημα δεν είναι αρκετό και λόγω της μειωμένης χρηματοδότησης τα εργαστήρια πολλές φορές δεν πραγματοποιούνται.
Είναι, λοιπόν, πια ξεκάθαρο ότι εμείς, η νεολαία, είμαστε παρείσακτοι για την κυβέρνηση. Μας στερούν το δικαίωμα στη μόρφωση, μας στερούν το δικαίωμα στο χρόνο, μας αναγκάζουν να εργαζόμαστε ανασφάλιστα και με μισθούς πείνας και καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στην μετανάστευση και στην ανασφάλεια που μας δημιουργούν οι συνθήκες στη χώρα μας. Βασικός τους στόχος είναι να δημιουργήσουν μια νεολαία υποταγμένη που δεν θα αντιδρά και θα είναι εύκολα χειραγωγήσιμη! Ας μην τους το επιτρέψουμε!Το πρόταγμά μας είναι:
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ
Διεκδικούμε:
ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ.
ΚΑΜΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ.
ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ.
ΚΑΜΜΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΕΦΕΔΡΙΩΝ.
ΚΑΜΜΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
Τον τελευταίο μήνα, υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, την απεργία 19-20 Οκτώβρη αλλά και την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, το πολιτικό σύστημα αναγκάστηκε να αναδιαταχθεί, οι αστικές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν πλήρως, αδιαφορώντας ακόμα και για τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, προκειμένου να περάσει η νέα δανειακή σύμβαση και να πάει ένα βήμα παρά πέρα η υλοποίηση των μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μια δανειακή σύμβαση που επιβάλλει τα σκληρότερα μέτρα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Ο διορισμένος, τεχνοκράτης, Λουκάς Παπαδήμος, δηλώνει ότι η κυβέρνηση του θα επιβάλλει όσο σκληρά μέτρα κι αν χρειαστεί χάριν της ανταγωνιστικότητας προμηνύοντας μαζικές απολύσεις στο χώρο του δημοσίου τομέα, αύξηση της ήδη υψηλής φορολογίας, ακόμα μεγαλύτερη μείωση μισθών και συντάξεων καθώς και ραγδαία αύξηση του ποσοστού ανεργίας,δηλαδή, ουσιαστικά τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.
Απέναντι όμως σε όλα αυτά δίνονται τον τελευταίο χρόνο μικρές και μεγάλες μάχες, νικηφόρες και μη. Αγώνες όπως αυτοί της Κερατέας, των 300 μεταναστών απεργών πείνας, του κινήματος των πλατεών κλπ δείχνουν την ανάγκη για ανατροπή αυτής της πολιτικής. Τους τελευταίους δύο μήνες, μάλιστα, εργαζόμενοι και όχι μόνο δίνουν μεγάλες μάχες και προχωρούν σε κινητοποιήσεις που δεν έχουμε ξαναδεί εδώ και 3 δεκαετίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν η 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση που νέκρωσε το κέντρο της Αθήνας για 2 μέρες, οι μαζικές καταλήψεις σε χώρους εργασίας και υπουργεία, οι καταλήψεις φοιτητών και μαθητών σε σχολεία και σχολές τον Σεπτέμβρη, οι πρωτοβουλίες κατοίκων που ανάγκασαν πολλούς δήμους να πάρουν αποφάσεις κατά της πληρωμής των χαρατσιών και που πραγματοποίησαν καταλήψεις σε κτίρια της ΔΕΗ καθώς και η μεγάλη απεργία των εργαζόμενων στα Χαλυβουργία. Οι αγώνες αυτοί δείχνουν ότι υπάρχει πια σε πλατιά κομμάτια του λαού η αντίληψη ότι είναι αναγκαίος ένας συνολικός πολιτικός αγώνας που θα βάλει στο στόχαστρο το σύνολο του πολιτικού συστήματος.
Ως φοιτητές είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και βιώνουμε όλη αυτή την καταστρεπτική πολιτική σε όλες της τις εκφάνσεις. Οφείλουμε, λοιπόν, να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους κοινωνικούς αγώνες, να στηρίζουμε και να συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις εργαζομένων κλπ καθώς είναι πια ξεκάθαρο ότι κανένα δικαίωμα, καμία βελτίωση στο επίπεδο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αλλάξει συνολικά η κατάσταση, αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση και η τρόικα.
Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να οργανώνουμε και τους δικούς μας αγώνες. Ο νόμος Διαμαντοπούλου έχει ψηφιστεί, ένας κύκλος φοιτητικών κινητοποιήσεων έχει ολοκληρωθεί και καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της εφαρμογής του νόμου. Ήδη βιώνουμε τη μείωση συγγραμμάτων στα μαθήματα μας, τη δραματική μείωση της χρηματοδότησης του ΕΚΠΑ κατά 80% και τη μείωση των επιλεγόμενων και κυμαινόμενων μαθημάτων ως αποτέλεσμα αυτής. Επίσης από μέρα σε μέρα περιμένουμε το κλείσιμο της πανεπιστημιακής μας λέσχης που βρίσκεται στην Ιππο-κράτους 15 αφού ο πρύτανης του ΕΚΠΑ δήλωσε ότι το ίδρυμα αδυνατεί να καλύψει της οικονομικές ανάγκες του κτιρίου.
Δεν είναι όμως μόνο το ΕΚΠΑ που αντιμετωπίζει την εφαρμογή του νόμου. Η εφαρμογή του Καλλικράτη στα ΤΕΙ βρίσκεται σε εξέλιξη με εκατοντάδες φοιτητές και εργαζόμενους να μένουν μετέωροι χωρίς να δίνεται καμμία λύση στα πραγματικά προβλήματα που δημιουργεί η συγχώνευση και η κατάργηση των τμημάτων. Ταυτόχρονα σε πολλές σχολές και τμήματα η δωρεάν στέγαση έχει καταργηθεί και οι φοιτητές κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο. Ενώ σε τμήματα όπως αυτα του ΕΜΠ οι φοιτητές δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των μαθημάτων τους καθώς ένα σύγγραμμα ανά μάθημα δεν είναι αρκετό και λόγω της μειωμένης χρηματοδότησης τα εργαστήρια πολλές φορές δεν πραγματοποιούνται.
Είναι, λοιπόν, πια ξεκάθαρο ότι εμείς, η νεολαία, είμαστε παρείσακτοι για την κυβέρνηση. Μας στερούν το δικαίωμα στη μόρφωση, μας στερούν το δικαίωμα στο χρόνο, μας αναγκάζουν να εργαζόμαστε ανασφάλιστα και με μισθούς πείνας και καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στην μετανάστευση και στην ανασφάλεια που μας δημιουργούν οι συνθήκες στη χώρα μας. Βασικός τους στόχος είναι να δημιουργήσουν μια νεολαία υποταγμένη που δεν θα αντιδρά και θα είναι εύκολα χειραγωγήσιμη! Ας μην τους το επιτρέψουμε!Το πρόταγμά μας είναι:
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ
Διεκδικούμε:
ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ.
ΚΑΜΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ.
ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ.
ΚΑΜΜΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΕΦΕΔΡΙΩΝ.
ΚΑΜΜΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
- Συμμετοχή του Φοιτητικού Συλλόγου στην 24ωρη Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία της 1ηΔεκέμβρη με κλειστή σχολή.
( Προσυγκέντρωση στο Μουσείο στις 11 πμ ) - Συμμετοχή στην πορεία μνήμης της 6ης Δεκέμβρη για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου με κλειστή σχολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου